บทที่ 4 คุณตื่นแล้วหรือ?

มาดูกันสิว่าเขาจะพูดอะไรได้อีก

เธอให้ป้าสมศรีกลับไปก่อน

ภาวิตเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น ก็เข้ามาต่อว่าเธอ: “หทัยทิพย์ เธอมันเกินไปแล้วนะ! ฉันไม่คิดเลยจริงๆ ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงหน้าเงินแบบนี้! ฉันเป็นแฟนเธอนะ คบกันมาตั้งนาน แต่เธอกลับไม่ยอมให้ฉันแตะต้องเลยสักนิด! แล้วตอนนี้ล่ะ อาของฉันยังนอนอยู่บนเตียงอยู่เลยนะ! เธอกลับจะไปมีลูกให้เขา!”

“มีลูกให้เขาแล้ว ก็จะได้สมบัติของเขา ทำไมฉันจะไม่ยอมล่ะ?” เธอจงใจพูดแบบนี้เพื่อทิ่มแทงใจเขา

แต่กลับไม่คิดว่า ภาวิตจะไม่เล่นไปตามบทที่วางไว้

“ทิพย์ ฉันคิดวิธีดีๆ ออกแล้ว ตอนนี้อาของฉันทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ทำให้เธอท้องไม่ได้หรอก แต่ฉันทำได้นะ! ถึงตอนนั้นก็ค่อยไปบอกคุณย่าว่าท้องลูกของอาฉัน ยังไงซะก็เป็นลูกหลานตระกูลบูญศิริเหมือนกัน ต่อให้คุณย่าจะโกรธแค่ไหน ก็คงไม่ปฏิเสธเหลนของตัวเองหรอก”

หทัยทิพย์รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจ

ไม่คิดว่าเขาจะน่ารังเกียจได้มากกว่านี้อีก

“ภาวิต นายมีสมองรึเปล่า?” หทัยทิพย์หัวเราะเยาะ “คนรอบตัวธนวัฒน์แต่ละคนไม่ใช่ธรรมดาเลยนะ ถ้าพวกเขารู้ว่าฉันท้องลูกของนาย นายคิดว่าพวกเขาจะปล่อยนายไปเหรอ?”

คำพูดของหทัยทิพย์เปรียบเสมือนน้ำเย็นที่สาดใส่ภาวิตจนหนาวไปถึงกระดูก

เขารู้ดีกว่าใครว่าลูกน้องของอาแต่ละคนโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดไหน

หลังจากที่อาของเขาประสบอุบัติเหตุ พวกเขาก็เก็บตัวเงียบไปมาก

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาหายไปแล้ว

“ทิพย์ ตอนนี้เราอย่าเพิ่งเถียงกันเรื่องนี้เลย รอให้อาของฉันตายก่อนค่อยว่ากัน”

หทัยทิพย์เหลือบตามองเขา “แล้วถ้าเขาไม่ตายสักทีล่ะ? นายจะยอมรักษาพรหมจรรย์รอฉันไปตลอดได้เหรอ?”

คำถามนี้ทำเอาภาวิตพูดไม่ออก

หทัยทิพย์เห็นเขาตอบไม่ได้ ก็หัวเราะเยาะออกมา “ฉันกลับก่อนนะ คุณย่าของนายส่งหมอไปรอฉันที่บ้านอาของนายแล้ว”

…

หมอสองคนพาหทัยทิพย์ไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล

หลังจากกระตุ้นไข่ ก็เก็บไข่ของหทัยทิพย์เพื่อเตรียมทำเด็กหลอดแก้ว

ก่อนหน้านี้ธนวัฒน์เคยแช่แข็งอสุจิไว้ที่โรงพยาบาล

หทัยทิพย์นอนอยู่บนเตียง หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ “ต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะสำเร็จคะ?”

หมอผู้หญิงตอบว่า “เรื่องนี้บอกยากค่ะ ถ้าเร็วก็สามสี่เดือน ถ้าช้าก็อาจจะนานกว่านั้น” เธอหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “แต่คุณยังสาวขนาดนี้ ไม่แน่อาจจะสำเร็จตั้งแต่ครั้งแรกเลยก็ได้ค่ะ”

ฤดูใบไม้ร่วงมาถึงแล้ว

ตอนกลางคืน หลังจากหทัยทิพย์อาบน้ำเสร็จ ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ

เหมือนเช่นเคย เธอสวมชุดนอน นั่งลงบนเตียงข้างๆ ธนวัฒน์

แล้วเริ่มตบเบาๆ ที่น่องของตัวเอง

เธอมองชายหนุ่มที่หลับใหลไม่ตื่นอยู่ข้างกาย

หลายวันที่ผ่านมา หทัยทิพย์เริ่มคุ้นชินกับการมีสามีที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ข้างๆ ทุกคืนแล้ว

จากตอนแรกที่ประหม่า ไม่กล้านอนหลับสนิท จนตอนนี้กลับนอนหลับสบายเป็นพิเศษทุกคืน

บางครั้ง ตอนกลางคืนยังนอนหลับสนิทฝันดีอีกด้วย

บ่อยครั้งที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้าแล้วพบว่าตัวเองเกาะธนวัฒน์แน่นเหมือนปลาหมึก

ตอนแรกๆ เธอกลัวมาก

แต่ต่อมาก็คิดว่า ยังไงธนวัฒน์ก็ไม่รู้สึกตัว เขาไม่รู้อะไรเลย

เธอก็เลยใจกล้าขึ้นเรื่อยๆ

ทุกคืน เธอจะขยับตัวเองเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของธนวัฒน์โดยอัตโนมัติ ซบอยู่กับอกของเขาแน่น

ธนวัฒน์นอนนิ่งไม่ไหวติง ราวกับปล่อยให้เธอทำตามใจชอบ

เธอซบอยู่ข้างเขา วางมือบนหน้าอกของเขา

สัมผัสได้ถึงมัดกล้ามเนื้อของชายหนุ่มผ่านเนื้อผ้าชุดนอนบางๆ ได้อย่างชัดเจน

ร่างกายของเขาอุ่นๆ ในอากาศที่เริ่มเย็นลงแบบนี้ ก็รู้สึกสบายดีเหมือนกัน

หทัยทิพย์คิดในใจว่า ถ้าธนวัฒน์แข็งแรงดีก็คงจะดี

รูปร่างหน้าตาดีขนาดนี้ มีเงินเยอะขนาดนี้ จะมีคนอิจฉาเธอที่เป็นนายหญิงคนนี้สักกี่คนกันนะ!

น่าเสียดายที่เป็นคนที่จะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน

หทัยทิพย์พลันคิดอีกมุมหนึ่ง ถ้าธนวัฒน์เป็นคนที่สมบูรณ์พร้อมทุกอย่าง ตำแหน่งนายหญิงนี้ต่อให้รออีกแปดร้อยปีก็คงไม่ถึงตาเธอได้นั่งหรอก

หทัยทิพย์หยุดการตบน่อง

เธอนั่งเปลี่ยนท่าบนเตียง ขยับเข้าไปใกล้ธนวัฒน์มากขึ้น

เธอยกแขนของเขาขึ้นมาวางบนขาของตัวเอง แล้วช่วยนวดเบาๆ ให้เขา

ขณะที่นวดคลึง เธอก็พูดเบาๆ ว่า “ฉันได้ยินมาว่าคนไข้ที่นอนติดเตียงนานๆ เลือดลมจะไหลเวียนไม่สะดวก ฉันช่วยนวดให้นะคะ พอคุณตื่นขึ้นมากล้ามเนื้อจะได้ไม่แข็ง”

นวดแขนเสร็จ เธอก็เริ่มนวดขาให้เขาต่อ

ขาของชายหนุ่มมีรูปทรงที่สวยงาม แม้จะนอนอยู่บนเตียงมาครึ่งปีแล้ว แต่กล้ามเนื้อขาก็ไม่ได้ลีบลงเลย

ดูแล้ว ธนวัฒน์น่าจะตัวสูงมาก ขาเรียวยาว

ถ้าเขายืนขึ้น คงจะเห็นสัดส่วนของศีรษะกับลำตัวที่สมบูรณ์แบบ

มือเล็กๆ ของหทัยทิพย์ยังคงนวดบนขาของชายหนุ่มอย่างขยันขันแข็ง

เมื่อยแล้ว เธอก็นั่งพักสักครู่

แล้วก็นวดต่อ

ขณะที่นวด ก็พูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อย

“ธนวัฒน์ ฉันได้ยินมาว่าคุณยังไม่เคยมีแฟนเลย คนอื่นบอกว่าร่างกายคุณไม่ค่อยดี มีโรคประจำตัวอะไรซ่อนอยู่... แต่ฉันว่าร่างกายคุณก็ดีออกนี่คะ! แขนที่แข็งแรงนี่... ต้นขาที่แน่นๆ นี่...”

เธอนวดไล่ลงมาตามต้นขาด้านใน...

เพราะขยับตัวมากไปหน่อย เลยเริ่มมีเหงื่อออก เธอจึงถอดเสื้อคลุมนอนตัวนอกออก เหลือเพียงชุดสายเดี่ยวบางๆ

ทันใดนั้นดวงตาของธนวัฒน์ก็เบิกโพลงขึ้น ดวงตาสีอำพันที่ลุ่มลึกราวกับอัญมณี

ในขณะนี้ กำลังจ้องมองมือเล็กๆ ของเธอ... ที่วางอยู่ใกล้กับส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเขา

จากนั้น สายตาก็เลื่อนมาจับจ้องที่หทัยทิพย์

เธอตกใจกับประกายในดวงตาของเขาจนหยุดการกระทำในมือ

แม้จะเคยเห็นเขาตอนลืมตามาก่อน แต่ทุกครั้งที่เห็น หทัยทิพย์ก็ยังคงตกใจอยู่ดี

“ฉันทำแรงไปเหรอคะ? แต่ฉันไม่ได้ออกแรงเลยนะ!” นิ้วของเธอยังคงนวดอยู่บนขาของเขา

เธอยกมือขึ้นตบแขนและขาของเขาเบาๆ

การกระทำของเธอเบามาก ไม่น่าจะทำให้คนเจ็บตรงไหนได้

วินาทีต่อมา เธอก็เบิกตากว้าง ค้างอยู่ตรงนั้น ไม่ไหวติง

เขามองเธอ แล้วถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “เธอเป็นใคร?”

เขาพูดช้า แต่เต็มไปด้วยอำนาจที่น่าเกรงขาม

“ธนวัฒน์ คุณตื่นแล้วเหรอ?” หทัยทิพย์เบิกตากว้าง มองใบหน้าของเขา